Dag 3

De meest bijzondere dag van ons leven...

Voordat ik verder ga wil ik eerst even vertellen over het dagboek van Mirlinska. Ze heeft 3 jaar geleden een dagboek van Noelle en mij gekregen en heeft hierin haar levensverhaal beschreven. Dit boek gaf ze me zodat ik het kon lezen. Met tranen in mijn ogen lees ik haar verhaal. Heel bijzonder!!!Mijn lieve zusje...

Dan nu deze bijzondere dag...
Om half 9 kwamen Alex en Francois terug uit het ziekenhuis. Francois voelt zich al een stuk beter. Hij krijgt donderdag de uitslag of hij Cholera heeft.
Alex heeft de hele nacht in het ziekenhuis op de grond moeten slapen bij Francois. Het was geen probleem, zei hij. Hij had het er graag voor over.
Toen Francois aankwam viel hij meteen bij mama in haar armen. Hij is erg verlegen en ingetogen. Hij vertelde dat hij voor altijd bij ons wilde blijven.
Hij heeft een lekker ontbijtje gekregen en hij vertelde dat hij al heel lang geen eten meer heeft gehad. Hij genoot met volle teugen. Heel graag wilde hij met de jongens gaan zwemmen. Ze hebben veel plezier gehad.

Om 9 uur werden we opgehaald om naar Rose-Andre's huis te gaan. De jongens bleven bij Francios in het hotel om lekker te zwemmen.
Even onderweg reden we over een bult waarachter een enorm gat zat...
We vlogen allemaal met ons hoofd tegen het dak. Het was een flinke klap!
Ik keek naast me en zag Fransje's hoofd onder het bloed zitten. We waren gelukkig 5 minuten van het Hospital vandaan. Hier werden we goed geholpen en de snee in zijn hoofd werd gehecht. Even probeerden de mensen van het ziekenhuis nog meer geld afhandig te maken voor de behandeling omdat we blank zijn.
Onze Haitiaanse familie, Rose-Andre en Mirlinska kwamen flink voor ons op. Een heleboel kabaal wat zo'n 10 minuten duurde. Ze waren boos en vertelden aan de arts dat wij gekomen zijn om in Haiti te helpen. De arts besloot dat dat niet terecht was en zei dat we verder niks meer hoefden te betalen.
We besloten toch om nog even bij Rose-Andre's huisje te gaan kijken. Fransje voelde zich verder goed.
Onderweg ernaar toe voelden we ons niet helemaal veilig door alle drukte op straat en de kleine steegjes waar we doorheen moesten. Op een gegeven moment zaten we vast met de auto in een gat met water waardoor we allemaal moesten uitstappen. De chauffeur gaf vol gas waardoor Willemien en ik ineens onder de str..nt zaten!!!hahahahah
We moesten er toch even om lachen.
Het huisje van Rose- Andre zag er gezellig uit. Dankzij lieve mensen om ons heen kunnen we dit huisje voor haar huren. Kelly en Willemien vertellen ons dat je het moet voelen en ruiken om te weten hoe het in zo'n land als Haiti eraan toe is.

Na een kort bezoekje zijn we weer terug gegaan naar het hotel. We hebben wat telefoontjes gepleegd om te kijken hoe we Francois kunnen gaan helpen. Helaas is er niet meteen een oplossing voor handen.
Ik vroeg aan Mirlinska of zij misschien iemand kent die voor Francois kan en wil zorgen. Mirlinska gaf meteen aan dat zij dat op zich wil nemen. Alles kwam los en we barstten in tranen uit! We kunnen niet geloven dat iemand dit zomaar doet. Dit konden we ook niet van de familie vragen om dit op zich te nemen. Ze zei dat ze hem meeneemt naar Mirrebalais en voor hem zal zorgen bij haar thuis. Volgende week gaat ze hem inschrijven op school. We zijn ervan overtuigd dat het goed met hem komt.
We hebben er een broertje bij!!!!
Hij is dan ook erg blij dat hij met Mirlinska en de familie mee naar huis kan. Morgen laten we hem zijn nieuwe thuis zien!!!
Hoe we het gaan betalen, zien we wel. Dat zijn zorgen voor later!
We gaan een bed regelen en spulletjes die hij nodig zal hebben.

Lieve mensen, wat komen de kleding, en centjes weer goed van pas!
Heel erg bedankt allemaal!

We weten het....we kunnen niet de hele wereld redden...
...but we make the difference!