Dag 3 en 4

Door de internetverbinding hebben we wat problemen gehad met de tekst in dit document te zetten! Sorry voor het ontbreken hiervan. Als het goed is staat er nu alles in!

Dag 3
Gisteren heeft Mirlinksa de moeder van Maniela gebeld om te vragen of ze vandaag op bezoek wilde komen.
Om half 12 is ze samen met Elena (zusje van Maniela) en een nichtje langs geweest. Ze is erg blij om Maniela te zien.
We hebben haar wat bruikbare spulletjes en cadeautjes gegeven. Communiceren gaat wat moeilijk maar Mirlinska vertaald alles voor ons. Het gaat goed met haar en Elena. Elena gaat naar school en zij verkoopt spulletjes langs de weg. Ze geeft aan gelukkig te zijn.
Maniela zelf begrijpt het allemaal niet goed. Ze blijft eigenlijk steeds bij Willemien zitten want daar voelt ze zich veilig bij.

We zijn blij dat we in ons hotel kunnen blijven zitten want we horen hier iedere dag verschrikkelijke verhalen over wat er zich buiten op straat afspeelt. Zo ook de verhalen die in Nederland op het nieuws te horen zijn over de carnaval in Haïti. Hier is het niet alleen feest en vreugde maar politieke opstand waarbij er gewonden en doden vallen.

Dag 4
Achter elk gezichtje schuilt een verhaal…

’s Morgens vroeg om 5 uur stonden we vol goede moed klaar om te vertrekken naar Boucan Carre. Omdat het een lange tocht zou gaan worden kregen we vanuit het hotel een ontbijtje, lunch en 20 flesjes water mee. We waren natuurlijk stipt op tijd maar de Haïtiaanse klok loopt wat achter…
Rond half 6 begon onze trip in het donker. Allereerst hebben we Frandais opgehaald in Croix des Bouquets (Port au Prince).
Het wordt hier erg snel licht zo vroeg in de ochtend en gek genoeg wordt je ook meteen geconfronteerd met het leven op straat. Mensen zijn al vroeg in de weer om te overleven.

De weg naar Mirrebalais verliep voorspoedig. Het blijft altijd even spannend om de bergen in rijden met de diepe afgronden. Gelukkig hadden we vanuit het hotel een top chauffeur kunnen regelen die zich goed aan de snelheid hield en onze veiligheid voorop stelde. Eenmaal aangekomen in Mirrebalais hebben we Mirlinska afgezet bij haar huisje. Ze zou samen met haar tantes voor ons een maaltijd klaar gaan maken als we terug zouden komen uit Boucan Carre.

Voor ons ging het nu pas echt te beginnen… we wisten niet wat we konden verwachten van de trip in Boucan Carre. Dat het zwaar zou gaan worden was wel duidelijk maar hoe we daar zouden komen en wat we zouden gaan zien konden we niet voorzien.
Het was best nog wel een eindje rijden van Mirrebalais naar Boucan Carre. De wegen werden nog primitiever en het landschap veranderde. Het was prachtig om te zien.
Al op en neer schuddend in het busje kwamen we bij een riviertje. Een waterpijp die over de weg liep moest los gekoppeld worden omdat we anders niet verder konden. Deze weg is normaal niet bedoeld om met de auto doorheen te rijden. Na deze waterpijp moesten we met het busje de rivier over. Vanuit het busje was al te zien dat dit bijna onmogelijk was, ook de chauffeur keek een beetje zorgelijk. Wij gaven al aan dat we dit stuk anders wel verder wilden lopen maar niet wetende dat we dan nog uren moesten lopen. Haitianen geven niet snel op en hebben met man en macht het busje door de rivier vooruit geduwd. Wij zaten als 2 dames nog in het busje en hadden steeds het gevoel dat we zouden omvallen met het busje. Toch hadden we het niet willen missen.
Op een gegeven moment kon het busje niet meer verder en zijn we met onze rugzakken uitgestapt om de weg verder te lopen. Wat een mooie omgeving. Het was alsof we in de jungle zaten. Geluiden van dieren om ons heen en de heerlijke ochtend zon die nu nog goed te hebben was.
Onderweg passeerden ons kinderen op ezels die water of eten aan het halen waren.
We hebben wat spekjes aan ze uitgedeeld.

Na een flink eind gelopen te hebben kwamen we aan bij de school. In de verte zag het er niet uit als een school maar meer als een schuur. We hoorden de kinderen al. Ze verwelkomen ons hartverwarmend bij binnenkomst. Wat een prachtig gezicht. Alle kinderen hebben een uniform aan. De kinderen wisten dat er iemand de school zou komen bezoeken maar de kinderen wisten niet dat het blanke mensen zouden zijn. Dit was wel te zien aan de gezichtjes. We waren een hele attractie voor hun.
Na wat spekjes, ballonnen en pennen uitgedeeld te hebben zijn we bij wat kinderen gaan zitten en hebben wat geknuffeld nadat ze aan ons gewend waren. Het was ontzettend warm in het schooltje.
We herkenden de kinderen meteen die vanuit ons project naar school kunnen. Wat voelde dit goed om te zien dat ook hun leventjes een nieuwe kans hebben gekregen. Wat voor ons al meteen duidelijk te zien was, was het feit dat deze kinderen in Boucan Carre echt niks anders hebben dan de natuur en hun vriendjes en vriendinnetjes. In dit dorpje is dus ook verder helemaal niks te beleven. Ze moeten 3 uur lopen willen ze op de markt eten gaan halen. Hier is verder geen infrastructuur. In het dorp voelen we de saamhorigheid en de liefde voor elkaar. De mensen zijn vriendelijk en dankbaar. We werden dan ook met open armen ontvangen.
Bij het zien van de mooie grote bruine oogjes van de kinderen voel je en zie ook de leegte. Achter elk gezichtje schuilt een verhaal. Wat zijn we blij dat dit op ons pad is gekomen. We weten nu hoe waardevol het is dat juist de kinderen in een land als Haiti naar school kunnen gaan. Ook zijn we ontzettend blij dat we dit dorpje (het geboortedorp van Guy ) hebben uitgekozen om de kinderen een toekomst te kunnen geven.
Ook hebben we gesproken met de directeur van de school. Hij is erg dankbaar dat er nu meer kinderen de kans krijgen. Graag zou hij willen dat er in de toekomst een betere school gebouwd zou kunnen worden met meerdere lokalen. Wie weet kunnen we hier in de toekomst ook iets voor gaan betekenen.

Na dit bezoek zijn we het dorpje verder gaan verkennen en zijn we bij wat mensen een bezoek gaan brengen. Het eerste bezoek was bij een oude man van 80 jaar die op een dekentje in zijn huisje van 2 bij 2 meter zat. Schrijnend om te zien. Deze lieve man deed de moeite om ons een hand te komen geven. Hij zag er erg ziek uit. We hebben hem een doosje paracetamol gegeven en wat koekjes.
Het huisje was in zeer slechte toestand. Als je het hebt over ‘helemaal niks hebben’ dan was dit het goede voorbeeld. Er was werkelijk niks wat deze man in huis had staan. Voor deze man is er geen medische hulp.
Ook hebben we het huisje van Guy’s moeder bezocht. Hier kregen we van de familie heerlijke kokosnoten die we samen hebben gedronken en gegeten. Dit was een bijzondere ervaring. Wat smaakt dit beter als wanneer je het zo uit winkel kan halen.

Alex wilde ons voorstellen aan zijn gospelgroep in de kerk. Tijdens de wandeling er naartoe begonnen we het zwaar te krijgen. Het werd steeds warmer en het was soms klimmen. Al hijgend kwamen we in de kerk aan en stond de gospelgroep al klaar om voor ons te zingen. Alex vertelde ons dat dit 10 minuutjes zou gaan duren. Maar wat we niet wisten was dat ze 10 minuten aan een stuk door zouden zingen en dansen. En dan te bedenken dat wij het al warm hadden. Wat prachtig om dit te zien en te voelen. Wat hebben deze mensen een gevoel voor ritme.
Na al deze mooie indrukken werd het tijd om terug te keren naar het busje. Onderweg zijn we dicht langs een enorme bosbrand gelopen in de bergen. Deze is ontstaan door de extreme hitte. We hadden een goede dag uitgekozen om deze trip door Boucan Carre te maken. Het was ontzettende heet en de 20 flessen zijn er doorheen gevlogen. Vooral de terugweg naar het busje was erg zwaar. We moesten flink wat bergen beklimmen. Wij dachten deze wel even snel op te klimmen maar dat was geen goed plan. Guy’s broers gaven ons al aan om rustig aan te doen. Ze hielpen ons goed mee en zorgde goed voor ons. De hele trip hebben Faudnel, Frandais en Alex goed voor ons gezorgd. Wat zijn het zorgzame lieve jongens.
Wat waren wij blij dat we de bus uiteindelijk bereikt hadden! Wat hebben we een respect voor de bevolking die dit iedere dag moeten afleggen en dan te bedenken dat dit pas 1/3 was van wat de mensen hier moeten lopen.
De terugweg met de bus verliep precies hetzelfde als de heenweg…weer de rivier over maar dit keer zaten we wat langer vast. Even dachten we niet weg te komen.

Goed en wel zaten we weer op de verharde weg naar Mirrebalais om daar te kunnen genieten van de heerlijke maaltijd die Mirlinska en haar tantes voor ons hadden gemaakt. Wat kunnen ze hier heerlijk koken! En leuk om dit op de typische Haïtiaanse manier te eten in hun hutje.
We wilde even gebruik maken van de toilet voordat we weer terug naar Port au Prince zouden gaan maar toen waren we weer even geschokt door de omstandigheden waarin ze nog steeds leven.