Dag 6 en 7

Dag 6
Vandaag was een dag waar niet veel is gedaan. We hebben geen bezoek gehad of iets speciaals gedaan. Smiddags hebben we aan het zwembad gezeten en veel gelachen. We hebben de familie vandaag Uno leren spelen en mama guirlene won al bij de eerste keer spelen. Mama vond het pakken van kaarten en een beurten moeten overslaan niet leuk behalve als dit bij iemand anders gebeurde. We hebben François skipbo leren spelen maar François wilt altijd winnen en als hij daarvoor moet vals spelen dan doet hij dat. Toen François skipbo had geleerd wilde hij alleen nog maar skipbo spelen en daarom heeft hij het Fransje en Diyou leren spelen zodat hij altijd iemand heeft om skipbo mee te spelen . Voordat we naar bed gingen kwam Diyou onze kamer binnen en vroeg of papa de kakkerlak op de kamer van Willemien en Kelly wilde weghalen. Papa had voor het eerst in 3 jaar weer eens zijn Steve Irwin outfitje aan om een Steve Irwin momentje te beleven. Achteraf bleek het gewoon een grote kever te zijn en geen kakkerlak en was er dus niks aan de hand. Morgen gaan we naar het strand toe we verheugen ons hier heel erg op. Mijn Familie heeft er ook zin in, Alex is namelijk de enige die ooit een strand heeft gezien.

Dag 7
Maniela werd vanmorgen wakker en het eerste wat ze zei was: ‘Mama strand heer goon?’
De bus zou om half negen komen maar Haïtiaanse tijd is dit dus negen uur. We hadden natuurlijk, net als het stereotype Nederlander, ons eigen eten en drinken meegenomen, want wie weet is het eten en drinken daar wel vervuild of veel te duur. We zouden in eerste instantie naar Kaliko beach gaan, maar de Chaffeur zei ik breng jullie eerst naar een ander strand om het daar te kijken en daarna gaan we naar Kaliko. Eenmaal aangekomen op het andere strand was het nogal onduidelijk of we wel of niet moesten betalen. De chaffeur zei tegen ons we kunnen hier blijven en dan 5 US dollar per persoon betalen, we kunnen naar het publieke strand voor 2 Haïtiaanse dollar per persoon of naar Kaliko gaan maar daar betaal je veertig US Dollar per persoon en dat veertien keer is erg veel geld. We geloofden de prijs van Kaliko niet en we toen zei de chaffeur kom dan gaan we daar heen dan kunnen jullie het zelf zien. Ja we zijn het stereotype nederlanders dus het is het eerst zien dan geloven. Aangekomen op Kaliko beach bleek de chaffeur gelijk te hebben en zijn we dus na te onderhandelen gegaan want het was veel te duur.
De chaffeur bracht ons uiteindelijk naar het publieke strand en daar aangekomen stonden er allemaal ´standjes´ en kraampjes waar mensen drinken verkochten en verderop was er grill waar je eten kon halen. Het strand was zelfs een publiek strand voor dieren. Toen we binnen kwamen ging kelly als Beeksebergen gids vertellen welke dieren we zagen aan welke zijde. We stapten uit de bus en het bleek dat meer dan de helft van de mensen op het strand mijn familie kende. Het was super gezellig met allemaal zingende en dansende mensen om je heen die voor een hele leuke sfeer zorgde. Helaas vallen blanken op tussen de donkere mensen. We waren er nog geen 5 minuten en er stonden 4 tot 8 mensen om je heen die souvenirs aan je proberen te verkopen. Het is soms leuk om te zien wat die mensen allemaal aan je proberen te verkopen alleen het is minder leuk als ze van begin tot eind bij je blijven staan zelfs als je niks koopt. Het was super leuk en iedereen vond het veel leuker om op het publieke strand te zitten dan in zo een luxe beachclub. We hebben veel familie foto´s gemaakt en veel gelachen. Zelfs Joanner vond het leuk ondanks dat hij niet kon zwemmen.
Het was kei leuk todat er een man aan kwam lopen die levende kreeften verkocht. Hij vroeg of we er een wilde kopen en toen maniela de kreeften zag begon ze meteen van angst te huilen. Toen de man weg was kwam er een geit voorbij gelopen (het verbaasde mij eerlijk gezegd dat de geit nog niet was gevangen door een van de koks), maar maniela schrok en begon te huilen ik heb zo snel mogelijk de geit weggejaagd en alsof het nog niet genoeg was kwam er een man voorbijgelopen met een krab zo groot als een laptop
Mama, Diyou en Kelly hebben nog wat leuke souveniertjes ingekocht voor het project. Ook hebben ze voor Frandais, Alex en Francois een armbandje laten maken met de naam “Project Francois” als bedankje wat ze voor ons project doen.
Toen we eindelijk weer in de bus zaten nadat we een half uur moesten wachten op het eten van onze buschaffeur vond ik het eigenlijk best jammer om te gaan ik had er nog wel een paar uur kunnen zitten.
Op de terugweg reden we voorbij het kerkhof waar veel slachtoffers begraven zijn die zijn omgekomen door de aardbeving. Hierbij was een herdenkingsmonument gebouwd. We wilde gaan kijken maar er was een hek omheen gebouwd met golfplaten . De poort van het hek was op slot gedaan met een simpel slot. Toen we daar stonden kwamen er allemaal kinderen naar de auto toe. We hebben ze wat water gegeven en stukjes brood wat we nog hadden. Een van de kinderen deelde dit met alle andere kinderen. Toen we weg reden wilde mama de kinderen per se nog wat kleren geven dus waarschijnlijk gaan we morgen terug om dit te doen. Deze mensen zijn zich daar gaan vestigen in golfplaten huisjes na de aardbeving. Dit was erg indrukwekkend en emotioneel om te zien. Ze hebben echt helemaal niks meer!
Het was een lange dag dus werd het weer tijd om te zwemmen en voor spelletjes.
Morgen komt Frandais langs dus dan zijn onze bekende redacteurs weer terug op de redactie en schrijven weer na hun uitgelopen sinpperdagen.